یک پدر آمریکایی برای شاد کردن کودک 7 ساله خود یک آی- فن و یک دوربین با وضوح تصویر بالا را داخل یک بادکنک گذاشت و با فرستادن آن به ارتفاع 30 هزار متری زمین را از فضا به تصویر کشید.زمانی پدرها برای فرزندان خود یک بادبادک درست کرده و همراه آنها بادبادک بازی می کردند.

این پدر، آی- فن خود را که مجهز به یک "جی. پی. اس" یکپارچه است همراه با یک دوربین با وضوح تصویر بسیار بالا داخل یک بادکنک هواسنجی ایرواستاتیک که از گاز هلیم پر شده بود گذاشت و این بادکنک را برای فیلمبرداری در یک "ماموریت فضایی خانگی" به فضا فرستاد.

حاصل این ابتکار، فیلمی 90 دقیقه ای شد که شاید روزی به یک فیلم حرفه ای تبدیل شود

این پدر که "لوک گیسباهلر" نام دارد به همراه کودک 7 ساله خود "مکس" این تیم "آی- فن فضایی- خانگی" را تشکیل دادند.

به طور معمول داخل این نوع بادکنکهای کاوشگر، دستگاههای هواسنجی گذاشته شده و به هوا فرستاده می شوند. این بادکنک در کمتر از یک ساعت به ارتفاع 100 هزار پایی (بیش از 30 هزار متری) رسید.


آی- فن مجهز به "جی. پی. اس" مسیر حرکت بادکنک را نشان می داد و دوربین فیلمبرداری که داخل یک جعبه کوچک عایق گذاشته شده و سپس وارد بادکنک شده بود از فضا فیلمبرداری می کرد.


براساس گزارش نیویورک تایمز، این ماموریت فضایی در یک بعد از ظهر ماه آگوست در پارکی واقع در ایالت نیویورک در دهکده "نیوبورگ" به همراه لوک، مکس و عموی مکس انجام شد. به محض اینکه بادکنک به ارتفاع 100 هزار پایی رسید منفجر شد و به سرعت سقوط کرد. در هنگام سقوط، "جی. پی. اس" یکپارچه در "آی- فن" شروع به ارسال علائمی از جعبه عایق محتوی دوربین و آی- فن کرد.

خوشبختانه جعبه در فاصله حدود 30 مایلی شمال "پایگاه پرتاب" در دهکده نیوبورگ در میان شاخه های یک درخت فرود آمد و به این ترتیب تمام تجهیزات فناورانه صحیح و سالم به خانه بازگشتند.

 دو تصویر متفاوت ناسا از یک سحابی

ناسا به تازگی دو تصویر را از یک سحابی منتشر کرده است که اولی با یک تلسکوپ نوری زمینی و دومی با تلسکوپ فضایی مادون قرمز وایز گرفته شده است. این سحابی که با شناسه Ngc 1514 و نام "سحابی توپ بلوری" شناخته می شود در فاصله 800 سال نوری از زمین در صورت فلکی ثور واقع شده است.

این سحابی زمانی شکل گرفته است که دو ستاره مرده یک منظومه ستاره ای دوتایی لایه های خارجی تر مواد خود را همانند نوعی سوخت به بیرون پرتاب کردند و به آهستگی تمام ذخیره ماده آنها تمام شد.


این اشکال حلقه مانند زمانی که ستاره ها توده ماده خود را به بیرون پرتاب کردند تشکیل شده اند.

به تازگی ناسا دو تصویر را منتشر کرده است که تصویر سمت چپ در طول موج نور مرئی و توسط یک تلسکوپ نوری بر روی زمین گرفته شده درحالی که تصویر سمت راست حاصل فعالیت یک دستگاه مادون قرمز است که بر روی تلسکوپ ماهواره ای وایز قرار دارد.


براساس گزارش Astronomy Now Online ، دانشمندان ناسا در این خصوص توضیح دادند: "این جرم آسمانی از بیش از 200 سال قبل مورد مطالعه قرار گرفته است اما تصویری که وایز تهیه کرده بسیار شگفت انگیز است و جزئیات بسیار دقیقی را نشان می دهد. به طوریکه در این تصویر می توان به وضوح دو حلقه را که بین آنها ماده خارج شده از ستاره ها به رنگ فلورسانت نمایان شده است مشاهده کرد."

کشف تاثیر گرانش زمین بر کره ماه

کشف تاثیر گرانش زمین بر ظاهر کره ماه ... محققان دانشگاه کالیفرنیا سانتا کروز اعلام کردند زمین ظاهر واقعی ماه را تخریب کرده زیرا کشش گرانشی سیاره زمین در زمانهای بسیار دور شکل ظاهری ماه را تغییر داده است. به گزارش خبرگزاری مهر، این پدیده باعث شده که سطح ماه در بخشهای استوایی متورم تر شود که این ویژگی می تواند دلیل مرتفع تر بودن بخشهای دور ماه را نسبت به بخشهای نزدیک آن توضیح دهد.

بخشهای دور افتاده ماه تا به امروز به شکل معمایی ناشناخته باقی مانده اند، این کره به شدت پر حفره از جلگه های آتشفشانی محدودی برخوردار است که این جلگه ها و دشتها همان چهره ای از ماه هستند که انسان با آن آشنا است، به بیانی دیگر این دشتها همان بخش نزدیک ماه هستند.

اکنون محققان آمریکایی بر این باورند که دلیل این تفاوت ارتفاع میان بخشهای مختلف ماه را دریافته اند و زمین را عامل اصلی آن می دانند. طی چهار میلیارد سال پیش، کمی پس از پایان شکل گیری ماه و قبل از سخت شدن آن، پوسته این کره بر روی دریایی از ماگماها شناور بود.
طی همین دوره زمانی بود که زمین می توانست بر روی پوسته شناور ماه اثر گذاشته و ظاهر آن را مختل کند، درست مانند عصر حاضر که ماه بر روی آب دریاهای زمین تاثیر گذاشته و جزر و مد به وجود می آورد. به گفته دانشمندان این کشش های جزر و مدی باعث شده است تا بخشهایی از پوسته ماه ذوب شده و در بخشهای قطبی نازکتر شوند در حالی که پوسته بخشهای استوایی ضخیم و قطور باقی مانده است.
با بررسی نتایج این مطالعات محققان اعلام کردند کششهای گرانشی می تواند توضیح دهنده 25 تا 40 درصد از توپوگرافی ماه باشد. اما بسیاری از شواهد موجود از گذشته ماه در بخشهای مرتفع دورافتاده این کره پنهان شده اند، شواهد تاریخی این کره در بخشهای نزدیک نیز به واسطه فعالیتهای آتشفشانی از بین رفته اند.
فرایند کشش و انبساط یافتن پوسته ماه به واسطه زمین منجر به ایجاد تغییراتی در ضخامت پوسته ماه شده که به آن "گرمایش کششی" گفته می شود.
بر اساس گزارش بی بی سی، در واقع طی این رویداد بخشی از ماه که به سوی زمین قرار دارد به سمت زمین کشیده می شود و بخش دور افتاده از زمین فاصله می گیرد، در این حالت است که قطبها کاملا کش آمده و حرارت می بینند. به دلیل بالا بودن مقاومت و فشار سنگهایی که در بخش قطبها وجود دارند، حرارت بیشتری در دو قطب به وجود آمده و منجر به نازکتر شدن پوسته بخشهای قطبی خواهد شد.