سطح ماه از یک لایه پودر مانند پوشیده شده است که ذرات تشکیل دهنده ی آن ممکن است قطری در حدود یک دهم میلیمتر دارا باشند.تنها فعل و انفعال شناخته شده ای که منجر به ایجاد گرد و غبار در سطح ماه میکند خرد شدن شهابها است که ایجاد "پودر سنگی" شبیه با آنچه که در حفره شهابی بارینجر در اریزونا یافت شده می نماید.

وقتیکه یک شهاب نسبتا" بزرگ به ماه به زمین یا به مریخ برخورد نماید مقدار زیادی گرد و غبار در ارتفاع ها پراکنده می کند.

قسمتی از آن سرعت هایی بیش از سرعت فرار مربوطه دارا شده و جسم مادر را برای همیشه ترک نموده و بصورت ابری با ذرات بسیار ریز در آمده و در یک مدار کپلری بدور خورشید حرکت می کنند.

 این فعل و انفعال در مورد ماه و زمین زیاد موثر نیست ولی احتمالا" در مورد سیاره های کوچک مقدار زیادی گرد و غبار ایجاد می کنند که طبق نظریه ی باده 30000تا40000 عدد آنها  با دوربین نجومی 100 اینچی قابل مشاهده اند.

جرم کلی این اجسام کوچک فقط کسری از زمین است ولی سطح کلی آنها که اشغال می کنند(سطحی که توسط آنها بمباران می شود)چندین مرتبه بزرگتر از سطح تمام سیاره های بزرگ و ماهواره های آنهاست.

جرم های کوچک منفرد قادر نیستند که گرد و غبار حاصله از برخورد شهابی  را  نگهداری کنند و این گرد و غبار کاملا" در فضا پراکنده می گردد.

فسنکوف توزیع گرد و غباری را که پس از انفجار یک سیاره کوچک ایجاد شده و در تمام جهات با سرعت معین در منظومه ی شمسی پراکنده می شود را محاسبه کرده است.

ذرات گرد و غباری که با سرعت جسم اولی فرار می کند ترکم مادی زیادی در نزدیکی خورشید ایجاد می کند و منطقه ای با ترکم کم تر را در فضای میانی و یک تراکم حلقه ای در منطقه ی سیاره های کوچک ایجاد می کند.